Lokale groente in de winter

Ik kan al meer dan vijf weken niet oogsten in de tuin. De prei staat muurvast in de bevroren grond, de bladkool ziet er zielig en kwetsbaar uit en de veldsla durf ik nu niet te oogsten. De dooi van vandaag maakte dat de tuinier in mij weer wat uit haar winterslaap kwam. Maar vanavond kwam er weer sneeuw en vorst. En de grond is nog steeds keihard.

De groenteschappen bij de natuurvoedingswinkel zijn ook al behoorlijk leeg. En wat er ligt ziet er niet al te best uit en is duur.
Omdat we zoveel mogelijk lokaal en uit het seizoen willen eten vallen we terug op knollen, kolen, wortels en uien. En spelen soms vals met paprika's en bananen. Van de tomatensaus, die ik aan het einde van de zomer hebt geweckt, hebben we heel veel plezier gehad. Maar afgelopen week is de laatste pot opgegaan. De appels die we, gewikkeld in krantenpapier, in kisten hebben opgeslagen, gaan nog wel even mee. Ze zijn wel al behoorlijk verschrompeld. Gelukkig heb ik tientallen potten met stoofperen en appelmoes gemaakt. En met de jam zullen we ook wel uitkomen.

Ik vraag me af hoe je zo'n lange vorstperiode doorkomt als de aanvoer vanuit verre landen lastig en duur wordt, omdat de benzineprijzen stijgen? Meer kolen, knollen en uien verbouwen, dus. Een kas bouwen. Een betere opslag verzinnen. Meer groentes inmaken. En accepteren dat je in een koude winter minder keuze hebt. Ik kan me nu al enorm verheugen op de eerste raapsteeltjes, op veldsla en op -maar zover is het nog lang niet - de eerste asperges en aardbeien.